Het hebben van een chronische aandoening zoals fibromyalgie is een probleem voor jou, vooral als je veel andere dingen hebt zoals de mijne. Het groeit en neemt af, maar het verdwijnt nooit, het past tenminste niet bij mij. Op dit moment moet ik zeggen dat het zo serieus is als altijd. Mijn pijnniveau
Door fibromyalgie heeft het me zo sterk verminderd dat zelfs mijn positieve houding eronder lijdt. Ik ben het beu ziek te zijn van fibromyalgie. Mijn enige ontsnapping is de droom die ik slaap, maar nu stelt fibromyalgiepijn mijn dromen verkeerd voor en nu kan ik niet eens ontsnappen. Ik word zo erg wakker dat ik wil schreeuwen om te bewegen. Ik ben net zo moe als ik opsta als toen ik naar bed ging. Opluchting lijkt me tegenwoordig te ontsnappen.
Meer bewegen, dat is wat ze zeggen. Ze weten niet hoe moeilijk het is om te doen wanneer elke beweging ervoor zorgt dat je een kleurtje wilt krijgen met de pijn veroorzaakt door fibromyalgie.
Als je een bepaalde afstand loopt, voelt het alsof de ruggengraat is ingestort en uiteengevallen. Ik doe wat ik kan, ik loop korte afstanden, ik til mijn benen in de stoel, maar het is moeilijk. Ik zou graag willen dat anderen begrijpen hoe moeilijk het is om af te vallen. Ik probeer het echt. Zonder zo actief te zijn als je wilt, is het erg moeilijk om te doen. Ik weet dat mijn gewicht, dat werd afgenomen nadat ik ziek werd, het erger maakt. Het verergert ook mijn zelfbeeld, wat de dingen niet helpt. Ik wou dat ik het kon verliezen en ik doe zo mijn best.
Neem uw medicijn. Ik beloof het, zoals mij werd verteld, maar het helpt me niet genoeg. Ik mis ze en ik had het geluk dat ik de dag niet in een bal op de grond doorbracht, dus ik weet dat ze helpen, maar ze doen niet genoeg. Er moet iets zijn dat me helpt mijn leven terug te geven. Depressie? Natuurlijk vecht ik tegen depressie. Als geen enkel deel van uw lichaam niet de hele tijd pijn doet, kunt u ook depressief zijn. Ik denk dat degenen onder ons die hiermee werken veel sterker zijn dan mensen ons toeschrijven.
Ik kan niet eens eten zonder symptomen te ervaren. Als ik iets eet, ren ik naar de badkamer. Er is geen enkel aspect van het leven dat de ziekte van Fibromyalgie of de veelheid van naast elkaar bestaande aandoeningen niet raakt. Dat noem je, er is een slecht effect bij. De symptomen voeden zich met elkaar en elk verergert de anderen. Ik probeer positief te blijven.
Ik weet dat het zal overgaan en ik zal me beter voelen, maar zelfs dan zal ik me niet goed voelen. Ik heb veel geluk, maar er is nog steeds fibromyalgiepijn, depressie, maagproblemen enz. Er zijn echter betere momenten waarop ik meer kan doen en meer kan genieten, maar wat moet ik in de tussentijd doen? Ik ben fysiek, mentaal en emotioneel uitgeput. Ik verlies de hoop dat er goede dagen zullen komen en dat er verlichting kan worden gevonden. Ik mag mezelf niet zo laten zijn, ik moet altijd geloven dat er hoop is, maar voorlopig is het moeilijk. Ik moet het idee houden dat dit ook zal gebeuren. Ik hoop alleen dat het snel gaat.
