Ik doe niet alsof ik ziek ben, eigenlijk doe ik alsof het goed gaat

Het is gek, maar soms voel ik me een crimineel die voortdurend wordt beoordeeld door mensen die niets over mij of mijn leven weten en in het aangezicht van deze wereld is het beste wat je kunt doen doen alsof

Ik doe niet alsof ik ziek ben, eigenlijk doe ik alsof het goed gaat

Als je me niet goed genoeg kent of deel uitmaakt van mijn familie, denk je soms dat ik doe alsof ik ziek ben. Misschien denk je dat je niet de hele tijd moe kunt zijn of dat het voor iemand onmogelijk is om met constante pijn te leven en ik wou dat het zo was en ik, zoals veel andere mensen, ervoer het niet in de eerste persoon die deed alsof het goed doen voor onze familie en kennissen, doen alsof het goed gaat om elke dag naar het werk te gaan, ook al is het een brute marteling en we maar half aan onze verplichtingen kunnen voldoen, gezwollen met pillen en pijnstillers, onszelf nauwelijks voortslepend zodat we, als we eindelijk thuiskomen, dat niet kunnen zelfs bewegen van de intense en ondraaglijke pijn en uitputtende uitputting van de die we nooit meer herstellen. Maar ondanks alles heb ik geen andere keus dan te doen alsof het goed met me gaat.

Es mucho más fácil fingir e intentar hacer ver que estoy bien porque así no tengo que defenderme. No tengo que explicar a alguien que vivir en un dolor continuo y constante es posible. Ni tengo que volver a ennumerar síntomas a alguien que no siente ningún interés. No tengo que justificar una fatiga implacable. No tengo que explicar porque no voy al gimnasio o a la piscina como antes. Me gustaría estar bien, pero no lo estoy.

No entiendo muy bien por que siento que tengo que fingir estar bien cuando es todo lo contrario. ¿Por qué importa tanto la opinión de los demás?, ¿por qué no me da igual lo que piensen?. Estoy cansado, muy cansado de intentar explicar como estoy de verdad, lo he explicado a familiares y amigos que no han entendido mi realidad diaria, incluso lo he contado a médicos que me han mirado con cara de incredulidad y me han dicho que eso que cuento no es posible, que exajero los síntomas. Agunos si, gracias a Dios pero no la mayoría y quizá sea por eso que he desarrollado grandes habilidades como actor de un papel que jamás pedí que me tocara.

Es de locos, pero a veces me siento como un delincuente juzgado continuamente por personas que no saben nada de mi ni de mi vida y ante este mundo lo mejor es fingir para que personas que apenas te conocen ni saben nada de ti no comiencen a darte consejos sobre lo que debes hacer sin tener la más mínima idea o crean saber mejor que yo como me encuentro y que me afecta o no.

Aunque me cueste, siempre intento ser amable cuando alguien me pregunta como me encuentro. Esa es una pregunta que a veces casi me hace estallar de rabia por no poder decir la verdad, pero me contengo y trato de desviar el tema o intento zanjarlo con un corto “estoy bien”. Podría decir “hoy he conseguido levantarme de la cama sin ayuda” o “llevo unos días algo mejor en los que el dolor me está dando un respiro” o “esta semana está siendo un infierno porque estoy pasando una crisis”, pero esto llevaría a tener que justificar de nuevo mi estado, a tener que dar explicaciones de porque me encuentro así a quién seguramente no me va a creer, así que la respuesta nunca es la verdad.

Me gustaría poder dejar de fingir que me encuentro bien y poder mostrar mi verdadero estado, me gustaría que quienes me preguntan, lo hiciesen con un interés real en mi estado y no ver o escuchar siempre como los demás sospechan que estoy mintiendo cuando les cuento cual es mi estado real.

¿Tu sientes la necesidad de fingir que estás bien cuando no es así? ¿Te gustaría cambiar eso?

Si te ha sido útil, comenta y comparte. ¡Gacias! 🙂

Leave a Comment