Wat gebeurt er als je leven uit elkaar begint te vallen?
Door de 23-jarige Peyton Connor, wat afgelopen mei gebeurde toen bij haar fibromyalgie werd vastgesteld.
De langdurige chronische aandoening kan een verhoogde gevoeligheid voor pijn, extreme vermoeidheid, slaapproblemen en geheugenverlies veroorzaken.
Nadat hij eind 2015 op het werk was ingestort, bleek uit tests dat hij de aandoening had, die zijn leven volledig heeft veranderd.
De aandoening kan verlammen, het kan ertoe leiden dat mensen geïsoleerd raken. Sommige patiënten verliezen hun sociale leven samen.
Hier schrijft Peyton een hartverscheurende brief aan degenen die het dichtst bij haar staan.
Een brief aan mijn dierbaren (Wat ik wou dat je wist)
Beste familie, beste vrienden,
Weet allereerst hoeveel ik van je hou. Ik ben zo dankbaar dat je bent langsgekomen en me hebt verdragen en alle gekte die me omringt sinds ik ziek ben.
Ik had de slopende diagnostische fase en al het ongeloof van degenen die niet dachten dat ik ziek was, niet kunnen doorstaan zonder jouw steun.
Hoewel ik heb bewezen dat ze ongelijk hadden, heb je geen idee hoe graag ik zou willen dat ze gelijk hadden – dat er niets mis was, en dat het alles was wat ze deden geloven.
Ik wou dat ik onder woorden kon brengen hoe diepbedroefd ik ben.
Tenzij je in mijn schoenen hebt gestaan, kun je niet begrijpen hoe pijnlijk het is om te zien dat zoveel kansen je worden ontnomen, zoveel dromen verdwijnen voordat je zelfs maar de kans hebt gehad om ze vast te houden.
Het is een pijn die zowel mentaal als fysiek is – een pijn in mijn hoofd en in mijn hart.
Het leven gooit deze dingen met een reden naar ons toe, en we moeten een manier vinden om het te overleven, maar dat is niet eenvoudig.
We passen ons aan aan de situatie waarin we ons bevinden, omdat het moet. Het is de enige optie die we hebben, verder gaan.
Ik ben niet alleen diepbedroefd, ik ben boos. Wie zou dat niet zijn?
We vragen ons af waarom wij, waarom ik, maar er zijn geen antwoorden op deze vragen.
Denk er te lang over na en je wordt gek. Het begint niet als een soort helder vuur van woede, maar het brandt.
Het is voldoende dat u eerst niet gaat zitten. Maar dan komt er een laag bij. En andere. En andere. Totdat alles verstrikt is in haat.
Deze ziekte is als een dief, maar het is een bekwame dief. Deze dief weet wel beter dan binnen te lopen en alles in één klap te stelen.
Dat zou te gemakkelijk zijn, te opvallend, en het zou allemaal te snel voorbij zijn.
In plaats daarvan is deze specifieke dief voorzichtig. Hij verstopt zich in de schaduw en neemt de dingen een voor een, zodat je het in eerste instantie niet merkt.
Hij veegt schouderophalend weg als hij de start-up willekeurig ziet bewegen. Je negeert dat geknars van pijn dat altijd op dezelfde plek zit en niet lijkt te veranderen.
Je lacht om geheugenverlies en verdoezelt het feit dat je ongelukken krijgt – grappen over je benen over elkaar houden als je hoest in de toekomst. Je gaat door.
En omdat je doorgaat, je door alle demonen duwt die aan je trekken, denken mensen dat het goed met je gaat. Je bevestigt deze overtuiging opnieuw door ze nog een keer te vertellen, eigenlijk ja, dat is oké.
Als ze hun zorgen uiten, wordt hen overtuigend verteld dat het gewoon een verkoudheid is, een griepje, dat is de tijd van de maand. Je gaat ervoor liggen. Omdat het ons in het leven alleen leert hoe we verder moeten.
En als je merkt dat je de leugen gelooft, dan en alleen dan zal de dief toeslaan.
Hij zal zijn hele verzameling verzamelen, samen met enkele nieuwe dingen die hij rond zijn lichaam heeft gevonden, en hij zal vertrekken. Hij zorgt ervoor dat hij wat draden loskoppelt, en de lont snijdt een paar stekkers in je geest door voordat hij vertrekt.
En dat is wanneer de realiteit je raakt. Opeens ben je niet meer de persoon die je was, en wat je nu bent is een vreemde voor je.
Oog in oog komen te staan met een bedrieger in de hersenen, na 23 jaar eenzaamheid, controle… het is angstaanjagend.
Het zit in je ingebakken om deze bedrieger te bestrijden. We laten niet graag buitenstaanders de controle overnemen. Maar ze zijn veel sterker dan wij.
We proberen de bedrieger te bevechten, met medicatie tot onderwerping te komen, uit zijn positie te spreken. We proberen positief te denken, aan lichaamsbeweging te doen en te eten, en delen van onszelf te veranderen in de hoop de bedrieger uit onze gedachten te verdrijven … maar de grap is aan ons.
Deze veranderingen zijn slechts hun subtiele manier om ons nog steviger in hun greep te krijgen. Wij spelen u in de kaart.
Wat ons dus nog te doen staat, behalve ons aanpassen, de regels van deze bedrieger, deze dief accepteren, is noodzakelijk geworden en ons aanpassen aan die omstandigheden.
We veranderen ons hele leven, we veranderen al onze gewoonten en we nemen afscheid van de dromen die we sinds onze kindertijd hebben gehad. We accepteren dat het niet de bedoeling was.
Het enige dat ons daarom nog rest, is jullie te vragen, mijn geliefden, mijn vrienden… om dit ook te accepteren. Accepteer dat wat we doen niet uit vrije keuze is, maar meer omdat we geen opties meer hadden om te doen.
We accepteren dat we niet zwak zijn, maar gewoon al onze kracht hebben uitgeput.
We accepteren dat we niet lui zijn, maar moe.
En we accepteren dat we deze veranderingen net zomin leuk vinden als jij.
Zoals de geschiedenis echter laat zien, zijn ze gebouwd om zich aan te passen. Dus dat deden we.
Referentie: http://dailyhealthtip.co/heartbreaking-letter-from-a-bristol-woman-who-suffers-from