Mijn enige uitweg is de slaap die ik krijg, maar nu vertroebelt de pijn mijn dromen en kan ik er zelfs nu niet meer aan ontsnappen. Ik word zo stijf wakker dat ik het liefst wil schreeuwen om te bewegen. Ik ben net zo moe als ik wakker word als toen ik naar bed ging. De opluchting lijkt me de laatste tijd te ontglippen.
Beweeg meer, dat zeggen ze. Ze hebben geen idee hoe moeilijk dat is, als je bij elke beweging van de pijn ineenkrimpt. Zelfs als je maar een klein stukje loopt, voelt je ruggengraat alsof hij uit elkaar gaat vallen. Ik doe wat ik kan, ik loop korte stukjes, ik doe beenoefeningen in mijn rolstoel, maar het is zwaar. Ik wou dat anderen ook eens konden begrijpen hoe zwaar het is.
Afvallen. Ik probeer het echt, echt waar. Zonder zo actief te kunnen zijn als nodig is, is het heel moeilijk. Ik weet dat mijn gewicht, dat ik heb gekregen na een ziekte, het erger maakt. Het verslechtert ook mijn zelfbeeld, wat helemaal niet helpt. Ik wou dat ik kon afvallen en ik doe mijn best, maar het voelt nu eenmaal langzaam.
Neem je medicijnen. Dat doe ik, ik beloof het, precies zoals ze me zeggen, maar het helpt niet genoeg. Ik heb ze gemist en ik heb geluk gehad dat ik de hele dag niet opgerold op de grond heb gelegen, dus ik weet dat ze helpen, maar ze doen niet genoeg. Er moet toch iets zijn dat me mijn leven teruggeeft?
Depressie? Tuurlijk, ik heb er last van. Als er geen lichaamsdeel is dat niet constant pijn doet, ben je misschien ook depressief. Ik denk dat degenen onder ons die hiermee functioneren veel sterker zijn dan mensen denken.
Ik kan niet eens eten zonder symptomen te ervaren. Als ik iets eet, ren ik meteen naar de wc. Er is geen aspect van het leven dat fibromyalgie of de vele andere aandoeningen die ermee gepaard gaan, niet raakt. Noem het maar op, er is altijd wel een nadelig effect.
De symptomen versterken elkaar, waardoor de ene de andere erger maakt. Ik probeer positief te blijven. Ik weet dat dit voorbij zal gaan en dat ik me beter zal voelen, maar zelfs dan voel ik me niet goed. Ik heb wel goede periodes, maar zelfs dan is er nog steeds de constante pijn, depressie, maagklachten, enzovoort. Toch zijn er betere tijden waarop ik meer kan doen en meer kan genieten, maar wat doe ik in de tussentijd?
Ik raak uitgeput, fysiek, mentaal en emotioneel. Ik verlies de hoop dat er nog goede dagen komen en dat er verlichting kan worden gevonden. Ik mag mezelf niet zo laten gaan, ik moet altijd geloven dat er hoop is, maar op dit moment is dat moeilijk.