Het is bijna drie jaar geleden, drie jaar op 28 mei om precies te zijn — drie jaar geleden dat mijn auto spinde en over de kop sloeg, wat schade aan de ruggengraat veroorzaakte, samen met chronische spier- en zenuwpijn. Drie lange, pijnlijke, uitputtende jaren van van de ene dokter naar de andere worden gestuurd, doorverwezen naar de ene medische professional en dan weer naar de andere, scans, interviews, rapporten… meer rapporten dan ik me kan herinneren.
Ik ben moe. Fysiek en mentaal uitgeput, en ik ben het zat om van de ene persoon naar de andere te gaan. Wat ik ook heb gemerkt, is dat mensen die je kent soms oordelen over het aantal afspraken dat je agenda vult. De meesten zeggen niets, maar de verandering in sfeer als ik mijn plannen voor de week noem, is smakelijk, de veelbetekenende blikken, de zuchten, de bedekte opmerkingen over “aandacht” — het maakt dat ik me hulpeloos en gekwetst voel, uitgeput en waardeloos!
Een paar maanden geleden belde ik mijn verzekeringsmaatschappij om te vragen of ik de behandeling nu kon stoppen en in de toekomst weer kon hervatten. Ik legde uit dat ik niet beter werd en dat het me veel emotionele stress bezorgde om in cirkels te blijven rennen zonder verbetering. De claims officer was ongevoelig – ze vertelde me op een zeer onvriendelijke manier dat ik de behandeling kon stoppen als ik dat wilde, maar dat ik in de toekomst waarschijnlijk geen claims meer zou krijgen. Uiteindelijk was ik zo overstuur dat ik aan het einde van het gesprek snikte en moeite had om woorden uit te brengen.
Niemand zou ooit kiezen om zaken te doen met verzekeringsmaatschappijen en deze eindeloze afspraken voor aandacht. Het is alleen een kwestie van wanhoop die ervoor zorgt dat iemand zichzelf hieraan blootstelt!
Ik heb last van afspraakmoeheid — uitputting door het zwemmen in de “Zee van Nooit-Eindeloze Medische Professionals.” Deze mensen zijn allemaal aardig tegen me geweest, maar uiteindelijk werken ze voor iemand anders, de verzekeringsmaatschappij die mijn rekeningen betaalt — ik ben niet hun prioriteit. Ik ben een nummer op een patiëntendossier, iemand die onderzocht moet worden en vervolgens gerapporteerd, iemand wiens behandeling beperkt wordt door de limieten die mijn verzekering hen oplegt.
Chronische pijn overleven is mijn werk geworden. Proberen mijn gevoel voor humor te behouden en mijn persoonlijkheid er niet door te laten veranderen is moeilijk, maar het is iets waar ik elke dag aan werk. Ik wil niet “The Girl With the Pain ” zijn, dus heb ik geleerd te glimlachen en te functioneren, zelfs als mijn lichaam schreeuwt. Slechts af en toe laat ik mensen buiten mijn huishouden de kwelling zien die ervoor zorgt dat ik meerdere nachten per week stilletjes op de grond lig te huilen.
Een semi-normaal leven leiden als je ziek bent, kost al je energie, en een ziek persoon zijn die gevoelig is voor alle medicijnen die je zouden moeten helpen, is zo moeilijk. Er is niets dat ik kan nemen om deze aanhoudende pijn te verlichten, zelfs geen vrij verkrijgbare pijnstillers. Uiteindelijk bouwt de pijn zich op tot het punt waarop elk gewricht en elke zenuw in mijn lichaam overgevoelig is, en ik niet slaap.
Afspraken bijwonen put me uit. Meer dan een uur rijden naar de stad, zitten in benauwde wachtkamers, proberen mijn wazige brein te laten herinneren en vervolgens mijn symptomen en pijn uit te leggen aan medische professionals, glimlachend en functionerend overkomen — vermoeiend! Tot de conclusie komen dat het zinloos is en weten dat je toch in de cirkel vastzit — vermoeiend!
Ik heb last van afspraakmoeheid.