De eenzaamheid van fibromyalgie

Er is een eenzaamheid, het is de “eenzaamheid van fibromyalgie” , de eenzaamheid die alle patiënten die eraan lijden lijden, de eenzaamheid van het in stilte leven van hun symptomen uit angst om ondervraagd te worden, om voortdurend te twijfelen aan hun psychologische stabiliteit, en zich uiteindelijk af te vragen wat een nog een keer … 
Is het echt zoals ze zeggen … en zal ik de oorzaak zijn van al mijn kwalen?

Dit zijn de twijfels van onze eenzaamheid, waar ga ik heen? Wat ik doe? wie helpt mij? of beter:  wie moet ik om hulp vragen? De eenzaamheid van fibromyalgie is terug te vinden in elke glimlach die we afdwingen uit angst om te zeggen dat we ons niet goed voelen, uit angst voor verwijten, uitspraken als “je moet minder medicijnen nemen en meer uitgaan”. Ben je niet naar de dokter gegaan en hij heeft je in behandeling genomen? Zoveel pillen hebben u dit aangedaan, u bent eraan gewend geraakt, het kan niet mogelijk zijn dat ze niet voor u werken.
We leven de eenzaamheid van fibromyalgie elke keer dat we in het gezelschap zijn van onze dierbaren, en terwijl de pijn ons in zijn greep houdt, vechten we ervoor om niet in het middelpunt van de belangstelling te staan ​​en de dag te beëindigen, zodat we alleen kunnen zijn met onszelf en de pijn in tranen van wanhoop kunnen laten vloeien.

We voelen de eenzaamheid van fibromyalgie wanneer we naar de dokter gaan, de specialist of wat er ook met ons gebeurt, op die manier dwaalt onze geest af en wordt het een van  twijfels en angsten om een ​​nieuw symptoom onder ogen te zien dat zal blijven bestaan. in ons lichaam, en waar we “weer” aan moeten wennen.
De eenzaamheid van fibromyalgie is de dagelijkse strijd waarmee degenen onder ons die aan deze ziekte lijden, te maken hebben vanwege de handicaps waaraan we lijden, en dat  onze omgeving niet accepteert dat het een handicap is, maar er eerder een ‘je kan, maar je wilt niet’ van maakt.
De eenzaamheid van fibromyalgie zijn de vele gesprekken van degenen die meer willen weten over onze ziekte en het gesprek veroordelen met “de pijn zit in onze geest”.
Deze eenzaamheid die we leven wordt buitengewoon pijnlijk als je merkt dat degene naast je spreekt vanuit “vooroordeel”, of vanuit hun eigen ervaring en niet toegeeft dat de wereld iets anders is dan hun eigen leven.
De eenzaamheid van fibromyalgie is een eenzaamheid die we beetje bij beetje ervaren, waarvan men aanvankelijk wegrent (omdat er geen vraatzuchtige angst is dan niet geliefd te zijn en niet de genegenheid van het gezelschap te hebben), en je worstelt om je  aan te passen aan je omgeving , je omgeving, je omstandigheden, je vecht met woorden, daden, overwint alle situaties, maar de ziekte vreet al je middelen op, en mislukkingen komen, en daarom verwijten.

Dat is wanneer de vlucht uit eenzaamheid een noodzaak wordt, een behoefte om niet voortdurend je gedrag te rechtvaardigen, een behoefte om je kracht te gebruiken voor dingen die je als een prioriteit beschouwt. Want  wat de ziekte je leert, is om prioriteit te geven aan je doelen en je krachten te beheren.
Eenzaamheid wordt een noodzaak voor de patiënt, het is om te stoppen met luisteren naar vragen waarvan de antwoorden niet zullen worden gehoord, het is wanneer de twijfel het pad wordt dat je neemt met je doelen en je toekomstperspectieven. De eenzaamheid van fibromyalgie is het pad dat veel patiënten afleggen, met hun waarheid geheim gehouden, en die, met hun beperkingen, worstelen om door te gaan met hun dromen.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *