Door Adrienne Dellwo | Beoordeeld door Grant Hughes, MD
Zijn de ogen het venster op wat er mis gaat met de hersenen bij fibromyalgie? Onderzoek gepubliceerd in 2015 en 2016 suggereert dat dit zou kunnen.
Fibromyalgie wordt algemeen beschouwd als een aandoening van het centrale zenuwstelsel, waaronder de hersenen en het ruggenmerg vallen. Het omvat ook de ogen en de structuren die onze hersenen helpen interpreteren wat we zien.
De belangrijkste van deze structuren is de oogzenuw, die lijkt op een kabel die uit veel kleinere vezels bestaat.
Daartussen bevindt zich een zenuwlaag die de retinale zenuwvezellaag (RNFL) wordt genoemd.
Deze zenuwvezels zijn van bijzonder belang voor onderzoekers vanwege ander recent werk dat disfunctie van kleine zenuwvezels aan het licht heeft gebracht. Er wordt gesuggereerd dat bij mensen met fibromyalgie dunnevezelneuropathie (zenuwbeschadiging) verantwoordelijk kan zijn voor ten minste een deel van de pijn.
In twee onderzoeken hebben Spaanse onderzoekers ook aanwijzingen gevonden voor neuropathie in de kleine oogvezels.
Doorbloedingsproblemen
In de in 2015 gepubliceerde studie keken onderzoekers naar de bloedtoevoer naar de oogzenuw en naar de CFN. Er wordt verondersteld dat de bloedstroom, ook wel perfusie genoemd, onregelmatig is in verschillende delen van de hersenen van mensen met fibromyalgie.
De onderzoekers onderzochten en maakten foto’s van de ogen van 118 mensen met deze aandoening, plus 76 gezonde mensen in de controlegroep.
De foto’s zijn vervolgens geanalyseerd met speciale software. De onderzoekers concludeerden dat fibromyalgie-ogen inderdaad lage perfusiesnelheden vertoonden in verschillende sectoren, maar het enige significante verschil was in bepaalde RNFL’s.
Optic Nerve Thinning
De in 2016 gepubliceerde studie bouwde voort op dat onderzoek, waarbij veel van dezelfde onderzoekers betrokken waren. Deze keer werden 116 mensen met fibromyalgie en 144 in de controlegroep opgenomen.
Ze vonden:
een significante afname van RNFL bij fibromyalgie in vergelijking met controles met
een dunner worden van meerdere structuren in het oog
sterkere oogzenuwverdunning bij patiënten met ernstige fibromyalgie dan bij patiënten met een mildere vorm
grotere oogzenuwverdunning bij subgroepen zonder depressie dan bij mensen met depressie
Neurodegeneratie
Tot nu toe werd fibromyalgie beschouwd als niet-neurodegeneratief, wat betekent dat er geen biologische structuren werden beschadigd of vernietigd, zoals bekend is bij andere neurologische aandoeningen zoals multiple sclerose of de ziekte van Alzheimer.
Dit onderzoek suggereert echter dat fibromyalgie in feite enige neurodegeneratie kan veroorzaken in de interne structuren van het centrale zenuwstelsel.
Dit, gecombineerd met eerder onderzoek naar kleine schade aan zenuwvezels in de huid, zou kunnen betekenen dat de degeneratie niet beperkt is tot het centrale zenuwstelsel, maar zich kan uitstrekken tot het perifere zenuwstelsel, waaronder zenuwen in de ledematen, handen en voeten. .
De relatie tussen fibromyalgie, oogzenuw en neurodegeneratie bij fibromyalgie
heeft altijd problemen opgeleverd voor clinici. We hebben pijn, maar er is geen duidelijke oorzaak. Als dit onderzoek nauwkeurig is, wat we pas weten als het is gerepliceerd, kan dit betekenen dat onze pijn uit een zeer begrijpelijke bron komt. Neuropathische pijn wordt immers al lang erkend.
Plotseling maakt het onze pijn “mysterieus”. Helemaal niet mysterieus.
Aan de andere kant opent het nieuwe deuren voor ondervraging. Als we de zenuwen hebben beschadigd, waarom? Wat veroorzaakt de schade?
Mogelijke kandidaten zijn auto-immuniteit, wat zou betekenen dat het immuunsysteem in de war raakt en zenuwen zoals bacteriën of virussen aanvalt, en problemen met de manier waarop het lichaam stoffen gebruikt die zenuwen laten groeien of onderhouden.
Onderzoekers hebben veel gespeculeerd over mogelijke auto-immuniteit bij fibromyalgie, maar tot nu toe hebben we er geen sterk bewijs voor. Nu onderzoekers echte schade hebben ontdekt, kunnen ze een beter idee krijgen waar ze moeten zoeken naar auto-immuunactiviteit.
Ze kunnen mogelijk ook inefficiënties in tekorten identificeren of hoe zenuwen het ophouden.
Als het gaat om diagnostische tests, is het te vroeg om te zeggen of afwijkingen in het oog kunnen leiden tot een meer objectieve test dan nu beschikbaar is. Als dat zo is, zou het een doorbraak zijn in de manier waarop fibromyalgie wordt opgespoord.
Omdat het gewichtsverlies in de meest ernstige gevallen erger was, zou het voor artsen een marker kunnen zijn om zowel behandelingen als progressie te volgen.
Het is ook mogelijk dat deze ontdekkingen kunnen leiden tot specifieke behandelingen.
We zullen de volledige impact van dit onderzoek nog een tijdje niet kennen, aangezien elke vooruitgang in diagnose en behandeling zou moeten worden gevolgd door verder onderzoek dat deze bevindingen bevestigt of tegenspreekt.