Mensen met fibromyalgie worden alleen begrepen door mensen met fibromyalgie.

Een vriendin vertelde me dat ze twee of drie collega’s hoorde praten over een andere collega die flauwgevallen was om haar fibromyalgie te behandelen als gevolg van de bijwerkingen van een nieuw medicijn:

Ze nam haar mee op een brancard en zei: “Niemand kan zo ziek zijn.” vriend met haar. ‘

De andere opmerkingen veranderden in een stomp in de maag. Ik zag twee studenten hun plaats innemen in de zomer terwijl hij zei: “Zodat hij verder kon gaan en ontspannen.”

Een persoon die in onze tuin werkt, is onlangs opgedoken.
De aannemer zei dat zijn vrouw gehandicapt was voor mijn man. Toen mijn man antwoordde dat hij begreep dat ik ook snel tegen de ondernemer zei: ‘Ja, maar zijn vrouw is veel beter dan de mijne.’ Mijn man antwoordde welsprekend: ‘Het lijkt erop dat het je gemakkelijk voor de gek kan houden.

Toen ik overstuur en teleurgesteld was over het vooruitzicht van regen tijdens de honkbalwedstrijd (nu uitgesteld), heb ik erover gepost op Facebook, het lukte me alleen om een ​​familielid, dat ook leed aan een chronische ziekte, te antwoorden: “Laat niet je ziekte regeert je leven.

Ik was niet alleen verbaasd, maar ik hoopte ook dat deze ouder me zou begrijpen, onder alle mensen.
Ik heb me helaas vergist.
Ik weet dat degenen die niet lijden aan bepaalde chronische en slopende ziekten niet volledig kunnen begrijpen wat dit inhoudt, maar ik ben altijd verbaasd over de moeilijkheidsgraad die mensen moeten begrijpen.

Natuurlijk hebben we ook moeite met het begrijpen van de variabiliteit in symptomen en hoe ons niveau van functioneren van dag tot dag (of zelfs van tijd tot tijd) kan verschillen, maar het zien van degenen die niet kunnen luisteren en luisteren kan nog steeds emotioneel saai zijn. Weet nee, ik kan bijvoorbeeld een deel van de dagelijkse worstelingen en beproevingen van een kankeroverlevende niet begrijpen, maar ik zal iemand anders niet ontslaan of bespotten.
Ik herinner me dat ik oudere ouders, verpleeghuizen en ziekenhuizen ging bezoeken toen ik een kind was.

Onder de familieleden van mijn moeder was verpleging de tweede belangrijkste bezigheid.
Ik herinner me zelfs een tiener die onze medische encyclopedieën thuis las (met veel enthousiasme).
Het belangrijkste voor mij was dat mijn moeder en grootmoeder de gevolgen van de ziekte overdroegen aan de patiënt en er eerst over nadachten.

Ik ben verbluft om mensen te vinden die geen liefde voor anderen voelen.
Ja, ik denk dat ik ze snel zal beoordelen als ze ons beoordelen.
Ik realiseer me dat niet iedereen op dezelfde manier op ziekten reageert.
In angst en naïviteit kunnen sommigen zelfs reageren.
Voor velen van ons is het luisteren naar de dichtstbijzijnde en het maken van overhaaste opmerkingen waarschijnlijk de moeilijkste factor.

Plots moeten we onszelf verdedigen. Dit probleem is moeilijk op te lossen, vooral als we nog steeds worstelen met interne conflicten in verband met onze gezondheidstoestand.
Waarom denken velen dat we op wonderbaarlijke wijze kunnen worden genezen door zelfbeheersing of de wil?
Waarom beschouwen sommige mensen deze ziekte als zelfgeroepen?
Wanneer een persoon empathie mist en harde opmerkingen maakt, spijt het me dat ik maar één dag heb om mijn leven te leiden.
Ze kusten de grond en zouden dankbaar zijn als ze later hun normale lichaam zouden vinden.
Ik heb geen andere keuze dan betrokken te blijven.

Leave a Comment