Fibromialgie is ‘n ongeneeslike siekte wat jou lewe hel kan maak, maar die ergste is dat baie mense hierdie kwaal tot die minimum beperk, ignoreer of selfs minag.
IN EEN VAN daardie simpel karambolies van vandag het hierdie somer fibromialgie mode geword in ons land. María José Campanario, vrou van die stiervegter Jesulín, het die dubbele ongeluk gehad om aan hierdie siekte te ly en om nuus vir skinderprogramme te word. Fibromialgie is ’n ongeneeslike en pynlike siekte wat jou lewe hel kan maak; maar die mees helse ding van hierdie kwaal, sowel as oor chroniese moegheidsindroom en ander soortgelyke kwale, is die feit dat baie mense die siekte minimaliseer, dit ignoreer, dit minag, of dit selfs as ‘n suiwer storie, ‘n winsgewende trol of van histeries (veral vroue ly daaraan), ‘n vermoeiende klag van neute…
En so, in die skinderagtige somerbyeenkomste het hulle kranksinnige dinge oor fibromialgie-pasiënte gesê, soos dat hulle selfsugtige mense is wat net aan hulself dink, of dat hulle die siekte gebruik om werksvoordele te verkry. Hier is die vooroordeel wat in al sy prag skyn en die lyding van sosiale misverstand by die ware pyn van die siekte voeg. Dit blyk dat beide fibromialgie en chroniese moegheid gedefinieer word as baie werklike siektes (die eerste rumatiese, die tweede neurologiese) binne die lys van die Wêreldgesondheidsorganisasie. Hulle is ingesluit in die tiende hersiening van die International Catalog of Diseases (ICD-10), wat niks meer of niks minder as die jaar 1992 dateer nie.
Maar terwyl die ICD-10 in die meeste geïndustrialiseerde lande ten volle na mediese praktyk oorgeplaas is, het ons blykbaar in Spanje voortgegaan om deur die ICD-9 beheer te word weens pure administratiewe rompslomp. Alhoewel die ICD-10 uiteindelik in Januarie 2016 geïmplementeer is, 24 jaar later, is dit steeds nie ten volle aangepas nie en het dit nie alle dokters bereik nie. Wat beteken dat baie gesondheidswerkers steeds geanker is aan die vooroordele van die verlede; dat pasiënte dikwels ook ly onder die misverstand van hul dokters, en dat dit alles lei tot ‘n dawerende gebrek aan diagnose, voldoende terapie en ‘n regverdige erkenning van hul werksonbevoegdheid in die Maatskaplike Sekerheid. ’n Studie verseker dat diegene wat aan chroniese moegheid ly, gemiddeld 15 dokters besoek voordat hulle gediagnoseer word.
BAIE GESONDHEIDSORGPROFESSIONELE BESONDERHEDE BLY GEANKER AAN DIE VOOROORDEELS VAN DIE VERLEDE; DAT PASIËNTE DIKWELS OOK LY AAN ‘N GEBREK AAN BEGRIP DEUR HULLE DOKTERS
En dan beskuldig hulle hulle daarvan dat hulle depressief is en die simptome opmaak! Ek sou sê dat as jy aan chroniese en invaliderende pyn of moegheid ly en niemand jou glo nie, is die natuurlikste ding dat jy ‘n perde depressie kry. Kortom, dit was nog altyd so; wanneer medisyne onbewus is van iets, is dokters geneig om die pasiënt te blameer, nie hul eie onkunde nie. Toe die radioaktiwiteit Pierre Curie se beendere begin afbreek het, wat hom ontsettende pyn en moeilike bewegings veroorsaak het, het die dokters wat hy besoek het, wat nie die uitwerking van radium geken het nie, vir hom gesê dat dit sy verbeelding is, pure neurastenie.
En hier smeek ek dokters (wat ek bewonder: die meeste van hulle, meer as in ander beroepe, vervul ’n roeping van diens aan ander) om nie verplig te voel om korporatief hul uitnemendheid uit te basuin nie. Dit, om te glo dat wat ‘n mens nie weet nie verkeerd is of nie bestaan nie, is kenmerkend van menslike arrogansie en dit gebeur met ons almal, alhoewel ek, wat geletterd is, maar altyd liefgehad en die wetenskap gemitologiseer het, geglo het dat dit ‘n groter strengheid handhaaf. van nadenke en probeer om die waarheid te soek en vooroordele te vermy. Maar nou begin ek vermoed dat diegene in die wetenskap so arbitrêr kan wees soos ons in briewe.
Die neurowetenskaplike Mariano Sigman sê dit in die briljante onderhoud wat Martínez Ron met hom in Vozpópuli gevoer het: “Wetenskaplikes het ook ‘n stamgedagte (…) sonder ‘n ingeligte mening, jy maak ook dieselfde fout (…) net dat jy pleeg dit vanuit ‘n plek waar jy baie meer gewaardeer voel. In sielkunde is daar baie bewyse dat mense wat wetenskap doen meer stamagtig word as mense wat nie wetenskap doen nie. So ‘n sekere vlak van kennis kan ons meer geslote en arrogant maak, wanneer dit andersom behoort te wees. Soos Einstein gesê het, “As jy ‘n goeie wetenskaplike wil wees, spandeer ‘n kwartier per dag om die teenoorgestelde te dink van wat jou vriende dink.” Dit kon byvoorbeeld verhoed het om meer pyn by die pyn van hierdie pasiënte te voeg.
