Fibromyalgie kan een aanzienlijke impact hebben op het beroepsleven van elke zelfstandige of werknemer
I. Algemene karakterisering van fibromyalgie
Zoals bekend is fibromyalgie een ziekte met een complexe diagnose en behandeling, waarvan de belangrijkste karakteristieke kenmerken onder andere de volgende zijn.
In de eerste plaats is het tegenwoordig een sociaal en medisch erkende aandoening, ook al is het eigen werkelijke bestaan al lang in twijfel getrokken door de medische wetenschap. In 1992 werd het geclassificeerd met de code M79.7 van de internationale classificatie van ziekten (ICD-10) van de WHO, die het classificeerde als een ziekte van niet-articulaire reuma. Deze internationale organisatie definieerde het als een gegeneraliseerde niet-articulaire pijnlijke toestand, die voornamelijk de spiergebieden en stekels treft, en die op vooraf bepaalde punten een overdreven gevoeligheid vertoont. Van zijn kant definieert het woordenboek van de Koninklijke Academie van de Spaanse taal het als “een ziekte die wordt gekenmerkt door diffuse en intense spierpijn, rebels tegen behandeling en van onbekende oorzaak.”
Ten tweede is het een symptomatische ziekte. Het belangrijkste symptoom is diffuse en chronische musculoskeletale pijn zonder dat deze pijn wordt toegeschreven aan een specifieke organische pathologie. Met andere woorden, de essentie ervan is het fysieke lijden dat de patiënt lijdt en dat niet aan enige pathologie kan worden toegeschreven. Vandaar dat in 1990 de American Academy of Rheumatology heeft vastgesteld dat, om te worden geïdentificeerd, het noodzakelijk is een geschiedenis van gegeneraliseerde pijn van meer dan drie maanden te hebben en detectie van maximaal elf “triggerpoints”, “fibromyalgische punten” of “gevoelige punten”. , van maximaal achttien mogelijk, verdeeld over de lumbale en cervicale wervelkolom, nek, schouders, knieën, dijen en armen. Naast de symptomen van gegeneraliseerde musculoskeletale pijn, vertoont het gewoonlijk enkele van de volgende symptomen: slaapstoornissen, chronische vermoeidheid, ochtendstijfheid, cognitieve stoornissen (moeite met concentreren en / of informatie vasthouden), prikkelbare dikke darm en / of blaas, hoofdpijn, buikklachten, paresthesieën, temporomandibulaire disfunctie, duizeligheid en bruxisme. Voor de rest is het een aandoening die vaak wordt geassocieerd met reactieve psychische stoornissen zoals angst, depressie en dysthymie. Voor een volledige karakterisering van deze ziekte, voor de rechtbank, cfr. arresten TSJ Cantabria 3-7-19, rec 444/19 (Fund. Jco. 2º) -EDJ 2019 / 708414- en 17-4-07, rec 268/07 (Fund. Jco. 2º) -EDJ 2007/97780 -. het is een aandoening die vaak wordt geassocieerd met reactieve psychische stoornissen zoals angst, depressie en dysthymie. Voor een volledige karakterisering van deze ziekte, voor de rechtbank, cfr. arresten TSJ Cantabria 3-7-19, rec 444/19 (Fund. Jco. 2º) -EDJ 2019 / 708414- en 17-4-07, rec 268/07 (Fund. Jco. 2º) -EDJ 2007/97780 -. het is een aandoening die vaak wordt geassocieerd met reactieve psychische stoornissen zoals angst, depressie en dysthymie. Voor een volledige karakterisering van deze ziekte, voor de rechtbank, cfr. arresten TSJ Cantabria 3-7-19, rec 444/19 (Fund. Jco. 2º) -EDJ 2019 / 708414- en 17-4-07, rec 268/07 (Fund. Jco. 2º) -EDJ 2007/97780 -.
Ten derde is het een ziekte waarvan de oorzaken niet voldoende bekend zijn, evenmin als de mechanismen die deze veroorzaken. Dat is de reden waarom de diagnose niet gemakkelijk is, aangezien het fundamenteel klinisch is, dat wil zeggen, het is normaal verankerd in de klinische manifestaties van de patiënt (TSJ Cantabria 17-4-07, Rec 268/07 -EDJ 2007 / 97780- ). Lichamelijk onderzoek is minder relevant omdat structurele veranderingen in gewrichtsmobiliteit of spierkracht niet kunnen worden vastgesteld, noch tekenen van artritis tenzij ze naast een andere osteoarticulaire ziekte bestaan. Er zijn geen specifieke laboratoriumtesten of radiologische bevindingen die de aanwezigheid van deze ziekte aantonen. Het aantal pijnpunten draagt meestal medisch bij aan de diagnose, maar dit uiterste is nog steeds een subjectief element,
Ten slotte is het een voor de bevolking belangrijke ziekte. Statistieken tonen aan dat momenteel tussen de 2 en 5% van de volwassen bevolking eraan lijdt, wat neerkomt op cijfers van tussen de een en twee miljoen getroffen personen. Aan de andere kant is het een geslachtsziekte omdat, net als andere aandoeningen zoals het chronisch vermoeidheidssyndroom of het chemisch gevoeligheidssyndroom, 90% van de mensen die aan fibromyalgie lijden, vrouwen zijn die ouder zijn dan 40 jaar. Dit maakt deze ziekte sociaal het doelwit van seksistische opvattingen, zoals het onvermogen van vrouwen om te reageren op werkinspanning, stress of dagelijkse moeilijkheden. Op arbeidsniveau zijn deze gegevens belangrijk omdat willekeurige zakelijke acties op deze groep, door hypothese,
II. Fibromyalgie en blijvende arbeidsongeschiktheid
Aangezien fibromyalgie een ziekte is die vooral mensen treft wanneer ze in de productieve leeftijd zijn, kan de aandoening een aanzienlijke impact hebben op het beroepsleven van elke zelfstandige of werknemer. Het lijdt geen twijfel dat het lijden aan deze ziekte, vooral als deze zich met een bepaalde intensiteit manifesteert, de continuïteit van de arbeidsrelatie ernstig kan belemmeren door een negatieve invloed op het arbeidsvermogen van de werknemer. Er zijn zelfs onderzoeken die aangeven dat tussen de 25 en 50% van de werknemers die aan fibromyalgie lijden, gedwongen wordt te stoppen met werken. Meestal gaat het hierbij om medische verlof wegens tijdelijke arbeidsongeschiktheid en in ernstiger gevallen kan het ook leiden tot
De veelheid aan gerechtelijke uitspraken op dit gebied toont echter aan dat een groot deel van de verklaringen van blijvende invaliditeit als gevolg van fibromyalgie en bijkomende aandoeningen door de rechtbanken worden erkend en niet door administratieve middelen. Met andere woorden, de INSS is erg gierig als het gaat om het erkennen van uitkeringen voor blijvende invaliditeit in deze gevallen en de werknemer wordt gedwongen om deze via de rechtbank aan te vragen. Er is dan ook sprake van een buitensporige gerechtelijkmaking op dit gebied die resulteert in een corpus van juridische doctrine die voldoende is om de criteria af te leiden die de sociale kamers van de hogere gerechtshoven hebben afgewogen om voordelen te erkennen of, waar passend, te weigeren. blijvende invaliditeit in deze gevallen.
Zoals bekend vereist artikel 193.1 LGSS -EDL 2015 / 188234-, voor de kwalificatie van blijvende invaliditeit, dat de werknemer, “na het ondergaan van de voorgeschreven medische behandeling, ernstige anatomische of functionele verminderingen vertoont, die kunnen worden vastgesteld objectief en voorzienbaar definitief, waardoor hun arbeidsvermogen afneemt of teniet wordt gedaan.
